Deze kwam gisteravond keihard binnen:

Helaas, de eerste ronde van Dutch Masters 2019, op 16 en 17 maart 2019 in Axel kan niet doorgaan. Door een enorme wolkbreuk rond 18.00 uur vanavond staat het circuit, maar ook alles eromheen helemaal blank. De situatie is zodanig dat we helaas geen andere keuze hebben dan de wedstrijd te cancelen. Tot het eind van de middag zag alles er uitstekend uit. Het plotselinge noodweer kon niet worden voorzien.

Vanzelfsprekend is dit een enorme teleurstelling voor alle vrijwilligers van RES Axel die de afgelopen maanden, weken en dagen keihard hebben gewerkt om een prachtig evenement neer te zetten. We zoeken naar een vervangende datum. Meer informatie volgt zo snel mogelijk via dutchmastersofmotocross.nl, knmv.nl en onze site.

RES Axel....

Een keihard verdict. Eentje wat me aanzet tot een mini-column onder Thor.


Ik nam gisteren met de familie deel aan een kwis. Niks bijzonder, kas van de fanfare van het kleinzoontje steunen. Uiteraard blijft de GSM in de broekzak zitten. Maar bij het oplossen van de vragen - we werden 14de van de 17 - ging die GSM een eigen leven leiden. De trilfunctie begon stilaan op een op hol geslagen vibrator te lijken. De kwispauze was dan ook welgekomen. Toen het schermpje van mijn smartfoon zich ontrolde bleken alle berichten, vragen, opmerkingen over Axel te gaan. Echt verrast was ik niet. Ondanks het feit dat de middagfoto's nog van een heel goede baan spraken, was het hier de ganse dag blijven regenen. En toen ik om onze vaste vrijdagse frietjes ging - 18.00 uur - begon de hemel water in bulk af te geven. Massief kwam de regen naar beneden. Bij mij in de straat zijn ze riolering aan het leggen. Het eerste bewijs dat ik trof was dat de wadi's die niet eens af zijn, totaal niet blijken te werken. Weggesmeten geld. En maandag gelijk een telefoontje naar de technische dienst. Dit kan zo niet. Ik dacht toen bij mezelf: "Als dit ook in Axel gebeurt, dan zou het wel eens faliekant kunnen aflopen."

Iets wat dus goed twee uur later wel degelijk het geval bleek te zijn.

Pasen 1982: Ik organiseerde samen met MC Arendonk onze tweede wedstrijd ooit. Zaterdagavond reed ik van het gelegenheidscircuit huiswaarts. Ik stopte bij boer Jos, om te zeggen dat hij zijn ton maar moest vol trekken. Want de schrale wind zorgde voor licht stof. Toen ik bij hem vertrok begon het te regenen. Het heeft geregend tot zondagavond, neen tot maandagavond. We hebben de cross laten doorgaan, gelukkig kwam er nog wat volk bij van een bond die af gelastte. Op het einde reden we nog een rondje van 400 meter, in het vierkant. Er kan nu nog een Honda of Maico onder de grond steken...… Hoe groot kan miserie zijn/worden? De nacht na de wedstrijd reed iemand die de situatie goed kende zijn auto in de prak. "Verrast door het slijk op de baan," vertelde hij tegen de politie. Hoezo verrast, hij was verdomme enkele keren gepasseerd, en het slijk hadden wij zo goed als mogelijk van de baan verwijderd. Gelukkig nam een van onze sponsors de schade op zich en herstelde de auto. Bij het afrekenen kwamen we gewoon geld te kort. Gelukkig waren de zijspannen niet gestart. Met het uitgespaarde prijzengeld konden we net de rekening betalen. Einde verhaal? Neen hoor. Het was een maart zoals dat van 2019. Toen we met paasmaandag van Reet terug thuis kwamen bleek de tent al plat te liggen. Het had gestormd en wij dachten dat de tent plat gelegd was door de leverancier. Dat bleek niet het geval te zijn. De leverancier van de tent probeerde  zijn schade op ons te verhalen. We zouden de tent niet goed hebben afgesloten. Dat klopte wel hoor, maar het was meteen onze redding toen we hem vertelden dat we alle zeilen waar nog een lus aan zat hadden gesloten. Waar de lus kapot was helaas niet. Maar dat was zijn fout.

Pasen 1983: lessen getrokken uit de vorige cross zochten en vonden wij een hooggelegen pereceel in mijn achtertuin. Het werd weer een kletsnatte aanloop naar Pasen toe. De bond belde. "Hoe zit het daar? Kan die cross doorgaan?" Wij: "Hoezo? Waar bellen jullie voor? Het is hier kurkdroog, het veld is gecultiveerd en ligt er perfect bij te blinken." De bond geloofde ons niet. En het bleef regenen. En onze baan bleef droog. Op vrijdag gingen we palen slagen en ik reed een paar trekken over het veld. Met een dikke Honda 500. Mega, nog nooit zoveel grip gehad, met een achterband die zich letterlijk vastbeet in de zwarte aarde. Om de weergoden niet te tarten besloten we in overleg met de cateraar om de tent zaterdagmiddag op te stellen, na de terreinkeuring. BLM belde zaterdagmorgen: "Moeten wij botten aan doen"? Wij: "Bah neen, kom maar op uw sletsers". Dat was ook zo, ondanks dat alle velden rondom onder water stonden bleef ons circuit dat ook ruim een meter hoger en rond lag, nog altijd perfect berijdbaar. Een grote delegatie van BLM arriveerde. "Hoe kan dat nu. Wat is me dat. Hier is geen water? Hier is geen slijk. Komaan, we zullen er eens over wandelen. Op onze sletsers". We stapten in groep de baan op. Geen tien  meter waren we ver toen het begon te regenen. Echt regenen. We zaten een uur in onze auto's en we wisten niet wat ons overkwam. Zo fel regende het. Rond het middaguur stopte het even. Maar wat bleek: deze laatste zondvloed was de doodsteek voor onze organisatie. Het overkwam ons weer. Alle werk naar de kloten. Veel kosten gemaakt, weer geld er bij gestoken. Een van onze sponsors nam BLM en ons bestuur mee naar een restaurantje. Een eenvoudig maal en het netwerken daar bij een bord soep zou ons later van pas komen. Alles eindigde nog (redelijk) goed. Want op zondag gingen we de palen en de hekkens afbreken. Kilometers ploeterden we door het slijk met de loodzware nadar hekkens van de gemeente Arendonk. Zo zwaar, dat we de volgende organisaties liever die van de buurgemeente gingen huren. Maar ook deze dag eindigde met een ludiek noot. Smerig, stikkapot en beslijkt als we waren trokken we naar het clublokaal. Cafébaas Piet trok zich de haren uit zijn kop: zo vies was het Brouwershuis nog nooit geweest. Maar hij heeft ook weinig zondagen gehad dat hij het ene vat over het andere moest aansluiten. Gelukkig hadden de meesten van ons op maandag nog vrijaf.

Waarom deze column? Wel een column moet niet altijd zin hebben. Of toch? Ja, best wel. We leven in een periode waarin de cross het moeilijk heeft om te overleven. De gouden jaren zijn voorbij, zeker in België. Het wordt steeds moeilijker om te organiseren kwa terrein. Maar zeker ook naar medewerkers toe. Kijk eens goed rond rondom U en kijk eens naar de leeftijd van de mensen die komen helpen? Helpen, dagen aan een stuk. Als het goed is voor een pakje frieten op de werkdagen of een bord soep. En natuurlijk ook mee-eten op de jaarlijkse feestavond. Zeg maar een week werken voor een warme maaltijd, en een hotdog. Och het is de vrijwilliger niks te veel hoor. Hij werkt met een groep gelijkgezinden, het is plezant, het gaat over zijn geliefde sport. De bonden dan. Ik weet waarover ik spreek en ik weerleg ten stelligste het gezegde "poenpakkers". Daar klopt juist niks van. Er is geen geld om te pakken in onze cross. Motorcross is geen politiek. Ik reken zo even voor U uit dat geen enkel bestuurslid van om het eender welke bond op het einde van het jaar  uit zijn kosten komt. Al de rest is bullshit!

Ik buig diep voor al die belangeloze inzet. Ik buig ontzettend diep voor al die clubs, voor al die mensen. Mijn respect is oneindig. 

En dan kom ik bij de keerzijde van de medaille. Naar de afgelasting van Axel toe bleef het rustig. Dat had zijn reden. Axel informeert goed. Houdt iedereen op de hoogte van de feiten. Via mail, via de social media. Feiten, geen geruchten, gestaafd met foto's. Zo publiceerde een van de huisfotografen gisteren voormiddag nog een update. Niks aan de hand, alles onder controle. Tot vrijdagavond dus.....

Waar ik naar toe wil? De social media zijn een zegen langs de ene kant. Maar het is ook puur vergif langs de andere kant. Wanneer er op maandag een bui valt, begint men al te speculeren. Zou het? Wat als? Kan toch niet doorgaan? Hoezo crossen?.....

Ik zie het zo: als je zelf niet organiseert of nooit georganiseerd hebt, hou dan uw bemerkingen voor uzelf. De organisator en de bonden zullen wel beslissen over het al  dan niet plaatsvinden van de wedstrijd. Uw vrijblijvende gemekker daar rond is voor niks goed. Ik vindt dat alle bonden deze week zeer meedeelzaam waren en tijdig informeerden. Zo moet het. Laat het ons ook zo houden. En laat cafépraat voor wat het is: cafépraat in uw kennissenkring.

Klink ik een beetje boos? Misschien, maar ik ben het niet. Eerder droevig, teleurgesteld, melancholisch. Ik zie het gebeuren. Ik probeer met mijn middelen de cross op te krikken. Promo maken via dit medium, via TV, live (als het door gaat). Maar ik, en mijn collega's kunnen dat niet alleen. We hebben hulp nodig. Jonge gemotiveerde mensen, die de raad van de grijze mannen ter harte nemen, maar die zich klaar maken om de fakkels over te nemen. Niet voor de centen, maar voor onze sport: motorcross!

Mocht ik straks spijt krijgen van sommige woorden? Tant pis, ik schrijf nu  de kletsnatte miserie van me af. En ik hoop dat alle teleurgestelde organisatoren straks een degelijke herkansing krijgen.