Op een blauwe (paas-) maandag gaapte de leegte. Ik was vrij voor de tv-commentaar op Play Sports in Zwitserland. De dag voordien, met Pasen zelf was ik al in slaap gevallen toen ik Parijs-Roubaix probeerde te volgen. Redelijk lang, ik denk zelfs wel 70 kilometer die ik gemist had. Uiteindelijk zag ik de beste coureur van de dag winnen, nog justekes. De kids waren naar de andere vokke en moeke om paaseieren te rapen/smullen, shoppen kon niet, alles dicht. Thuis blijven ook geen optie wegens al drie dagen binnen gezeten. Wat gedaan…….?

Lille, dat zou het worden. Naar de Breugelhut waar op Paasmaandag een clubcross zou gereden worden. Ze hebben daar een mooie kantine, waar het altijd droog en warm is. En waar ze nog echt Kempense democratische prijzen rekenen voor een drankje en een hapje. Ons madam nestelde zich in de zetel met een fleece, haar e-reader, en de afstandsbediening. Nee, ze ging niet mee, ze zou gaan koken. Om aan de Breugelhut te geraken heeft MC Lille een akkoord met de gemeente en met al wie niet helemaal pro motorcross is. Ik nam op de E34 afrit 21 richting Lille en ging aan de carpoolparking rechtsaf via de Papendijk. Daar passeerde ik een ruim veld waar de Stroeckxvrienden heel wat jaren geleden organiseerden. Ik ontdekte tijdig het bord dat me linksaf wees, om via een onverhard op de Snaersdijk en vervolgens in de Rooverstraat terecht te komen. Ik zag gelijk dat het druk was, want bij het begin van de Rooverstraat stond de berm vol geparkeerde wagens. Ik negeerde bewust de berm én het eerste rennerskwartier én het tweede rennerskwartier rechts van de baan. Na 50 jaar motor cross ken ik hier en daar wel wat mensen om iets te ‘ritselen’. Dus meteen de poort van het circuit opgedraaid en heel vriendelijk ontvangen door de meneer en de mevrouw van de entree, en door iemand die op de hoogte was gebracht van mijn komst. Netwerken werkt echt wel! Helaas, na twee rondjes over de helpers parking besefte ik dat me een voettocht stond te wachten. Terug naar buiten, richting dorp en eigenlijk op redelijke loopafstand toch vlot kunne parkeren. Al ben ik niet zo’n wandelaar. Aan de entree lachte men breed en vroegen waar ik geparkeerd was. Ik vertelde hen dat ik aan de kerk van Lille stond, langs de frituur, en dat ik daar de toestemming voor gekregen had van de lokale wijkinspecteur, die ook een vriend is van MC Lille. Ik moet nog even terug gaan in de tijd. Nog voor ik als speaker begon bij VLM was er elk jaar wel een keer of drie cross op de Beugelhut, maar dan met de helpersparking links en rechts van de bomen inbegrepen. Maar dat kon niet gehandhaafd blijven – iedereen weet waarom – dus maakte men van de nood een deugd. Helpers, hulpdiensten, tractoren, slepen, het krijgt allemaal zijn plaats op de ruimte voor de kantine.

Afijn, nauwelijks binnen wordt ik langs alle kanten aangeroepen en/of staande gehouden. Waar ik dit aan verdiend heb weet ik niet, maar in MX-land blijk ik over een minimaal BV-schap te beschikken. Vele kennissen ook uit een vorig crossleven, wat maakte dat ik, op de middag aangekomen, toch wel wat honger had na enkele leuke gesprekken en handshakes. Dus aanschuiven in de ingebouwde vaste frituur voor echt crossvoer: ne frit met pickles en ne koude look worst. Meer moet dat niet zijn. Bij het verorberen van mijn favoriete kost zag ik dat de wedstrijden allemaal goed tot zeer goed gevuld waren. Maar buiten de Inters kende ik eigenlijk niemand van de rijders, zolang ze helm en bril op hadden. Trouwens de motorcross op zich boeit me niet echt meer zoveel, nu ik van dichtbij bij de topsporters in deze klasse mag figureren. Ik doe daar niet neerbuigend over, maar het is niet zo dat ik alle reeksen met Argusogen (Argus Panoptes, Griekse god, met 100 ogen, maar een klein pietje) volg. Bovendien toen ik mijn leeg bakje friet in de vuilbak gooide, kreeg ik meteen weer aanspraak. Met Jan, met Nancy, ook toen Jan al weg was. De grote bas van MC Lille passeerde ondertussen, en hij wist niet goed waarop of waaraf, omdat hij mij en ons madam goed kent, en ik nu iets had wat op een tête-a-tête leek. Ik zeg: leek. We haalden verhalen op van dertig, veertig jaar geleden, hoe het allemaal gelopen was en verder liep. Afijn, de baas wenkte me nadien binnen in het officiële clubgedeelte. De speakersruimte, de tijdwaarneming, de uitslagenservice, het kot waar je van alles kan vragen, bekomen, geholpen worden. Stuk voor stuk bemand door vrijwilligers. Vrijwilligers in de strikte zin van het woord. We geraken aan de praat, met de voorzitter, de computerman, met kilometervreter Vic. Over de cross hoe het gaat, hoe het zou moeten gaan, waar het goed loopt, waar het fout loopt, waar het beter kan. Maar ik stelde wel vast dat alle geprekspartners alles in de gaten hielden. De voorzitter nam voor de start van de tweede manche 50 cc de micro in handen. Hij had gezien hoe in de eerste reeks een bengeltje gevallen was, met een gele vlag situatie. Niks erg, maar hij stoorde zich aan het feit dat vlak voor de gevallen rijder ene papa zijn zoontje stond op te jutten. “Dat is niet de bedoeling,” vertelde de voorzitter. “Zeker in deze klasse – eigenlijk overal - is veiligheid issue nummer één, en we willen onze jongste rijders ook de elementaire vormen van het reglement zachtjes aanleren. Vandaar dat ik een publiek oproep deed in die richting. Bij een gele vlag ga je niet inhalen en als er mee gezwaaid wordt minder je snelheid, dat is het uitgangspunt”. Even later een valpartij aan de overkant. De voorzitter schoot uit zijn startblok, maar zeg meteen dat een seingever zich al naar de plaats van de valpartij begaf. Nog even later, val in de start, jongedame onder de motor. Onmiddellijk actie van de seingever, van twee, van drie en een juffrouwke kwam nog een extra gele vlag vragen. Ik zag een voor vrijwilligers ongelooflijk strakke discipline. En de mensen die ik sprak vertelden me beretrots dat de club geweldig aan mekaar hing, met passie voor hun ‘vrijwilligerschap’. Van zoveel gepraat had ik wel dorst gekregen en schoof door naar de kantine. Normaal is die aan de ene kant open, maar bij een wedstrijd is ook deel twee toegankelijk. Daar was net de huldiging bezig van de jeugdreeksen. Die wordt vroeger gehouden om de mama’s en de papa’s de kans te geven om vroeger huiswaarts te keren met de vuile motor en de was en plas. Echt je merkt hier aan vele kleine dingen dat het commerciële hier op de achtergrond staat ten opzichte van het totaalbeeld, de pormotie van de motorcross. Ik wist dat mijn vrienden van BeTeMo in de kantine zaten maar ik vermeed ze. De vorige bijeenkomst een paar dagen tevoren was pas om 01.30 uur afgelopen….. Kruk vrij aan de toog, meteen drankje voor de neus. Vriendelijke aanspraak van de mensen achter de tap. Niet te lang want het was er druk. Rene, de huisfotograaf, kwam er bij. En in een mum van tijd zit je te keuvelen met een man of vier. Ik had het echt wel naar mijn zin. Dan verlies je de tijd uit het oog, tot de GSM rinkelde. De vrouw wist te vertellend at de ovenschotel nu de oven in ging. Subtiel wil dat zeggen van: “Maakt da ge thuis zijt”! Dat snap je echt wel na 47 jaar huishouden. Goeiedag gezegd tegen de mensen. Ja geknikt tegen de mensen die zegden dat ik ook mijn madam de complimenten moest doen, en daarna de trap af. Eens buiten viel het me toen pas op dat de cross gedaan was. Dat de kantine ongemerkt achter mijn rug aan het vol lopen was. Ik wandelde op het gemak naar de auto, en net voor het vertrek zag ik dat voor mij een stel uit Arendonk voor mij geparkeerd was en ook aanstalten maakte om te vertrekken. Op de terugweg de radio op Een gezet, maar ik was vergeten dat het maandag was en er geen Sporza is. Dan maar mijn favoriete SD-kaart aangezwengeld. Al meezingend, fluitend, neuriënd ging ik op kruissnelheid richting habitat, cruise control op 102 (kan alleen op zon- en feestdagen).

De ovenschotel stond al zeven minuten op tafel, zegde mijn madam…….